Fark edilme ihtiyacımız nereden geliyor? İç dünyamızda olup bitenlerin görülmesi, anlaşılması ve kabul edilmesinin yaşama başladığımız ilk yıllardan beri ilişki kurma ve kendilik oluşumu açısından ne kadar önemli olduğunu biliyor muydunuz? Aslında bu bir ihtiyaçtır ve bu ihtiyacı karşılamak için en çok da çocuklar onay alma, görülme ve hissedilme gayretindedirler. Her davranışı, duygusu bakım vereninde karşılık bulsun ister. Bakım verenleri ise çocuğun bazen karnını doyurarak bazen de sadece bir gülüş ile bu gayretin karşılığını verir. Bu karşılığın adı “aynalamadır.”
Yeterince iyi ve yerli yerinde olan aynalama bireyin gelecek ilişkilerinin dinamiğini, kendilik oluşumunun sağlıklı düzlemde olmasını belirler. Peki ya aşırı aynalama? Ya da. yetersiz aynalama? Bunlarla birlikte sağlıklı düzlem yön değiştirebilir. Grandiyöz yapılanmalar veya tam desteklenmemiş olmayla birlikte ağır kırılmalara uğrayan yapılar gelişimsel duraklamalara yol açabilir.
Bu ihtiyacını yaşamının çok erken dönemlerinde karşılayamamış olan kişiler yetişkinliklerinde devamlı görülme ihtiyacı, övgü bekleme ile; her ortamda kendinin fark edilmesi için uğraşan veya ilişkilerini sürdüremeyen, doygunluğunun ise sürekliliğini arayan birincil aynalanma ihtiyacı ile karşımıza çıkabilir.
Bu noktada çocuğun hazmedeceği kadar optimal kırılmalar yaşamasının yanında yeterince yansıtılıp doyurulan duyguların -yani kişiyi ne gerçek hayattan koparacak kadar aynalamaya ne de kendini bu denli görülür kılma çabasına sebep olacak kadar frustrasyona uğramış olma- arasındaki dengenin önemini görebiliyoruz.
Ecem Gündağ