Heinz Kohut’un kuramının temel kavramlarından biri olan aynalama, kendilik gelişimini vurgulamaktadır. Kohut’un kendilik psikolojisi kuramına göre; kendilik, bebeğin ve çocuğun idealize edilerek ve aynalanarak büyüdüğü ortamda, bu deneyimleri yaşamasına müsaade edici nesneler ile büyür ve bu deneyimleri içselleştirirse gelişebilmektedir.
Bu sebeple, çocukluk ve ergenlik dönemlerinde aynalama yaşamsal gereklilik içerir Yeterli aynalamayı yaşayamayan çocuklar, yetişkinliklerinde, kendilik patolojilerini yaşayabileceklerdir. Bebeklik çağında henüz gelişmemiş olan kendilik, sığ ve şekillenmemiştir ve ebeveynler tarafından iç potansiyelleri desteklenir nitelikte olmalıdır ki, bütün olma duygusu, süreklilik ve esneklik kazanabilsinler.
Kendiliğin işlevi bebeğe bakım veren tarafından sunulmaktadır. Bu kendiliğin işlevi olan özellikler ise, kendini yatıştırma, güven duyma, bütünlük duygusu, özdeğer duygusunu sürdürebilmektir. Buna göre bebek bakım vereninin kendiliğini kullanmaktadır. Bebeğin kendiliğinin gelişmesi için bakım veren, bebeğin gereksinimlerini doğru algılayan ve eşduyumlu tepkiler veren yaklaşımda olmalıdır. Bu yaklaşım, bakım veren ve bebek ilişkisinde ayna görevi sağlayarak bebeğe kendilik nesnesinin yaşantıları ve duygu durumlarını kendisininmiş gibi algılamasına sebep olur.
Kohut’a göre bu işlev bebekte kendilik gelişiminin temelini oluşturmaktadır. Çünkü bu aynalamalar bebeğin bakım vereni tarafından verilen özellikleri kendisine uygun bir şekilde içselleştirmesini sağlamaktadır. Bu içselleştirme süreci de bebeğin kendiliğini kalıcı bir ruhsal yapı haline getirmede önemli rol oynamaktadır. Kendilik geliştikçe bebek/çocuk bakım verenlerinden ayrışır ve kendine özgü bir kendilik geliştirir. Bu kendiliğin temeli bakım vereninden gelmekte olan ama onunkinden farklı özgün bir kendilik duygusudur (Çetin, 2001).
Kl. Psk. Hatice Merve Misafir
Kaynakça
Metin, T., & Kargaşası, K. P. B. O. K. Dr. Füsun ÇUHADAROĞLU ÇETİN.